Rozdział 29

-Zaczekaj.  Eeeeh. Chyba ją wystraszyłem.  No nic. Następnym razem z nią porozmawiam.  - obiecał po czym wrócił prosto do domu. 

- Miałeś rację.  Śliczne te bliźniaczki.  Ale doszedłem do wniosku, że się nas boją.  Lucia uciekła gdy tylko połączyła fakty z naszym nazwiskiem. 

-Miałeś na nie uważać i trzymać się od nich z daleka!- podniósł głos. 

-Daj spokój. Nie wyglądają na niebezpieczne. - stwierdził. 

-Lucia może nie jest. Ale Liliana tak. Chociaż jakby tak dłużej o tym pomyśleć... mówiła coś złego na naszego ojca. Że je porwał. I magazynował krew Lili. Jeżeli to prawda chociaż nie do końca w to wierzę... To powinny tu być worki z jej krwią. Trochę czasu z nią spędziłem i zdążyłem poznać jej zapach. - powiedział. Więc szukajmy- dodał. 

Zaczęli przeszukiwać dom.  Zajrzeli we wszystkie kąty. 

-I nic. Więc kłamała. - stwierdził aptekarz. 

- No nie wiem. Słyszałem różne plotki o ojcu i tym jak traktował naszą mamę.  Podobnież był bawidamkiem i zdradzał ją na lewo i prawo. Biedna mama. - rzekł. Dlatego uważam, że obraz naszej rodziny do tego szczęśliwej może coś ukrywać. - wyciągnął wnioski. 

- Nie zaszkodzi sprawdzić. - przyznał po czym wziął nóż i rozciął obraz.  W środku było to czego szukali. Multum worków z krwią. 

Taylor otworzył jeden z nich i zaczął pochłaniać zapach zawartości znaleziska. 

-Cholera! Wszystko się zgadza. Nie znaliśmy własnego ojca. Zginął bo chciał je skrzywdzić. Jeszcze bez ich zgody... je zmienił. A ja chciałem... - dopadły go wyrzuty sumienia. Muszę znaleźć Lilianę i ją przeprosić. -dodał. 

-Idę z Tobą. 

I poszli. 

Nieświadoma spotkania z wampi braćmi, Lil przechadzała się po okolicy. Myślała o tym by tu zostać na dłużej. Dlatego też wchodziła do każdego zakładu pytając o pracę. Nie miała jednak doświadczenia.  Przecież dopiero co stała się wampirzycą, nawet nie skończyła szkoły. Dopiero w salonie fryzjerskim dopisało jej szczęście. Zaczęła od razu. Wtem do zakładu przyszła Lucia. 

-Tu jesteś. Liliano. Przepraszam. Ja nie chcę się z Tobą kłócić, ale nie umiałam inaczej. Wiesz przecież, że zawsze mogłam liczyć na rodziców. - żałowała Luc. 

-W porządku. Wybaczam. Ale nie chcę wrócić do domu. Zacznę życie tutaj. W Wampi świecie. - wyznała. A teraz przepraszam mam klienta. - dodała słysząc dźwięk informujący o nowoprzybyłym. 

-Wiedziałem. Twój zapach jest intensywny. I nie da się go pomylić - powiedział Taylor. 

- Och. Przyszedłeś do obcięcia?- spytała. 

- Nie do Ciebie. Możemy wyjść i porozmawiać? -poprosił. 

- Nie. Muszę pracować. - odmówiła. 

- Przecież nikogo nie ma. - rozejrzał się po salonie. 

Korzystając z okazji iż Liliana miała rękawiczki objął ją w pasie i kierował się mu wyjściu. 

- Puść mnie dupku! - zaczęła się wyrywać. 

-Uspokój się albo będę musiał użyć siły. - ostrzegł. 

- Jak ostatnio? - spytała wkurzona. 

Lucia widząc całe zajście wyszła. Gdy tylko Tay postawił wampirzycę na podłożu, Lu stanęła między nimi. W tej także chwili uaktywniła się jej moc. Znała swoją siostrę. Mimo, że Lil udawała twardą Luc wiedziała, że nie ufa Tayowi. Dlatego gdy wyczuła zagrożenie zadziałał instynkt i wampirza moc. Mimo, że Taylor nie zaatakował I tak dostał z tarczy ochronnej drugiej wampirzycy. 

-Lepiej trzymaj się od niej z daleka, zrozumiałeś?- podchodziła bliżej braci, sprawiając im tym samym niezłe lanie. 

-Dobra. Przestań. Chciałem z nią tylko pogadać. - przyznał. 

-Kiedy ja nic nie robię. - powiedziala oburzona. 

-Poczułaś zagrożenie i aktywowałaś swoją moc. - wyjaśnił. 

-Naprawdę? Mam moc? - spytała. 

- Tak. I to też wcale niezbyt bezpieczną- rzekł Trey. 

Lucia uspokajając się zostawiła swoją siostrę sam na sam z Taylorem.

- Hej. Zaczekaj. -pobiegł za nią Wampi nauczyciel. 

-J...ja chciałem Cię przeprosić. Kiedy mój brat wrócił i powiedział,  że Lucy wystraszyła się gdy usłyszała, że Trey ma na nazwisko Dracula  coś mnie tchnęło i zaczęliśmy szukać Twojej krwi. Miałaś rację.  Nie znałem swojego ojca. Ile musiałaś przez niego wycierpieć.  Przepraszam za to, że chciałem Cię... 

-Zabić? Spoko .  Nie byłeś pierwszy- przerwała aptekarzowi. 

-Że co? - spytał. 

-Nic. Jeśli to wszystko pozwól,  że wrócę do pracy.-  rzekła. 

- Nie. To jeszcze nie wszystko. - nie pozwolił odejść wampirzycy. 

Zrobił krok w jej stronę. Objął w pasie patrząc prosto w jej oczy. 

-Jesteś śliczn...- zaczął. 

-Wiesz co. Daruj sobie i idź już. A wcześniej puść mnie. - zażądała. 

-Boisz się mnie? - spytał. 

-Chciałbyś. - warknęła. 

- To o co chodzi? Zaraz się dowiemy. - powiedział po czym delikatnie zatopił swoje kły jej szyi. 

- To niedorzeczne. Jesteś wampirzycą! Poza tym on nie żyje.- śmiał się.  

- Jak śmiesz mnie gryźć do tego patrzeć co mną kieruje?!- krzyknęła.  

-Jeśli czegoś pragnę to dostaję. - wyszeptał prosto do jej ucha. 

-Dupek! - wyswobodziła się z jego uścisku i weszła do swojej pracy,zostawiając to zupełnie samego. 

-Jest świetna. I ten charakterek- myślał. 

**** 

W tym samym czasie u Lucii:

-Opowiesz coś o sobie? - zagadał Trey.

-Co chciałbyś wiedzieć? 

-Najlepiej wszystko. Ale wcześniej chodźmy na kolację. Strasznie zgłodniałem. A znam świetną Wampi knajpę- zapraszał.  

-W porządku, zgadzam się. Jestem Lucia. Urodziłam się w Hiszpanii tak samo jak reszta mojego można powiedzieć rodzeństwa.  Do tego 

przerwaliśmy wesele rodziców. Chyba tyle. - wyznała. 

-Można powiedzieć? - dopytywał.  

-Po prostu moi rodzice i Liliany to bliźnięta.  Dlatego wyglądamy identycznie.  

-Wybacz, że pytam. W Twoich cudnych szafirowych oczach widzę smutek. Co się stało? - spytał. 

-Eeehm... Wasz ojciec. Popsuł nam biwak. I zabił chłopaków, których kochałyśmy. - odpowiedziała powstrzymując płacz.

-Przykro mi. Ale przecież nie możecie być przez wieczność same.  Tym bardziej ze śmiertelnikiem.  Jesteś śliczna i... wpadłaś mi w oko, nie będę kłamał.- przyznał po czym przytulił smutną Lu.  

Jeszcze długo rozmawiali. Po kolacji poszli na spacer po czym jak dżentelmena przystało odprowadził Lucię pod same drzwi. Na dobranoc pocałował wampirzycę w czoło.  

****

 Zajrzyjmy do Liliany:

Po ostatnim kliencie zamknęła zakład. Jej pracodawca pozwolił by została dopóki nie znajdzie lokum. Usiadła na miękkiej sofie. Wyjęła z kieszeni telefon. Wpatrywała się w zdjęcie, na którym była z Dannym.  

-Nawet nie wiesz jak tęsknię za Tobą. - powiedziala po czym zaczęła płakać. Chwilę tą przerwał dźwięk dzwoniącego telefonu. Odebrała I zaraz zmaterializował się przed nią nie kto inny jak Taylor. 

-Witaj piękna. - przywitał się.

-Idź sobie. Nie mam ochoty na kłótnie z Tobą- grzecznie poprosiła.  

-Oj moja Lili, Lili. Kiedy Ty o nim zapomnisz? - spytał patrząc na telefon dziewczyny. 

- Nie jestem Twoja. Poza tym mam na imię Liliana. - poprawiła wampira. 

-Uwielbiam jak się na mnie złościsz. - przytulił obiekt swoich westchnień od tytuł po czym zaczął całować ją po szyi. 

-Przestań. Moje serce jest zajęte. - broniła się przed dalszą czułością że strony Tay'a.  

-Daj spokój. On NIE żyje, a ja jestem obok. - stwierdził czym tylko doprowadził fryzjerkę do płaczu. - P... Przepraszam. Nie chciałem Tobie sprawić przykrości- przeprosił.  Po prostu spodobałaś mi się już od samego początku.  Ale później gdy wyszła cała ta sytuacja z naszym ojcem... musiałem się opamiętać. Chyba rozumiesz, prawda?- spytał.

- Tak. Ale proszę. Uszanuj to co czuję.  - spojrzała mu prosto w oczy. 

Ten jednak nie mógł się powstrzymać i pocałował Lil.  

Zaczęła się szarpać. Rękoma uderzała w jego tors. A gdy wreszcie udało się jej wyrwać, uderzyła Taylora z liścia.  

-Wynoś się!! - wyrzuciła wampira zamykając za nim drzwi. Następnie osunęła się na podłogę. Mimo tego co czuła,  nie potrafiła zapomnieć o tym namiętnym pocałunku. Nie. Dosyć Lil.  Weź się w garść.  Nie może Ci się podobać . To syn Twojego wroga . - mówiła dotykając ręką swoich ust. - dodała bijąc się z myślami.